Παρασκευή μεσάνυχτα, ξημέρωμα Σαββάτο,
φυσάει ο αγέρας δυνατός, δε σταματά η βροχή.
Πήρε ο πόνος μου φωτιά, ήρθαν τα πάνω κάτω
και στέρεψε το δάκρυ μου, δε λέει κι αυτό να βγει.

Ό,τι αγάπησα πεθαίνει
σε μαύρη γη πυρπολημένη.
Ό,τι αγάπησα σωπαίνει,
ξένος εγώ κι η γη πιο ξένη.

Παρασκευή μεσάνυχτα, τα μάτια δυο φεγγάρια,
κλείνει το μάτι ο ουρανός, στάζουν οχτώ πληγές.
Πληγές που μοιάζουν σύννεφα σ’ ατέλειωτα σκοτάδια
και τα σκοτάδια μου καρφιά, στα χέρια μαχαιριές.

Ό,τι αγάπησα πεθαίνει
σε μαύρη γη πυρπολημένη.
Ό,τι αγάπησα σωπαίνει,
ξένος εγώ κι η γη πιο ξένη.