Πρωί που πας για τη δουλειά,
οι δρόμοι γίνονται σκυλιά,
σε παίρνουν από πίσω
κι από του ύπνου το βυθό
ένα παράπονο ρηχό
πηγαίνει τοίχο-τοίχο.

Εκείνη με τα πράσινα
τα μάτια τα διάσημα
απ’ την αφίσα σε κοιτά
και τσιγαράκι σου πετά.

Πρωί που πας για τη δουλειά
οι δρόμοι γίνονται πουλιά
στου στήθους σου τη μπόρα,
στο τρόλεϊ σ’ ακολουθούν,
δεν έχουνε πού να σταθούν
κι εσύ κοιτάς την ώρα.

Εκείνη με τα κόκκινα
και με τα ψηλοτάκουνα
έχει εφαρμόσει μια λαβή
στου νου σου τη χειρολαβή.