Ώρα οχτώ, το φύλλο παρουσίας,
ο τμηματάρχης μετράει υπογραφές,
σύμπτωμα ελαφράς νευροπαθείας
ο εκνευρισμός όταν αργεί ο καφές,
ένα τσιγάρο κι ύστερα αρχίζει
η πέννα να γκρινιάζει στα χαρτιά,
μες στην καρδιά μας κάτι κλαυθμυρίζει
μα δεν ακούν της λογικής τ’ αυτιά.

Φυγομάχησες καημένε Καρυωτάκη
με μια σφαίρα στη θλιμμένη σου καρδιά,
κι εμείς μείναμε και πίνουμε φαρμάκι
τη ρουτίνα μας γουλιά γουλιά,
κι εμείς μείναμε και πίνουμε φαρμάκι
τη ρουτίνα μας γουλιά γουλιά.

Η ώρα δυο προσμένει κουρασμένο
το θύμα της ρουτίνας των σπιτιών
έτοιμο το φαΐ, μαγειρεμένο,
πλυμένα τα βρακάκια των παιδιών,
μηχανικό το γέλιο της αρχίζει,
ξέρει πως πρέπει να χαμογελάει,
στον άντρα της που απ’ τη δουλειά γυρίζει
γιατί έτσι μόνο όλα παν’ καλά.

Φυγομάχησες καημένε Καρυωτάκη
με μια σφαίρα στη θλιμμένη σου καρδιά,
κι εμείς μείναμε και πίνουμε φαρμάκι
τη ρουτίνα μας γουλιά γουλιά,
κι εμείς μείναμε και πίνουμε φαρμάκι
τη ρουτίνα μας γουλιά γουλιά.

Εννιά η ώρα, τέλειωσε η κοντσίνα ( ή κολτσίνα )
η καληνύχτα ειπώθηκε κι αυτή,
μισή οκά ας πάρουμε ρετσίνα,
κάνει τη σκέψη μας ακούραστα θολή,
φτώχεια, χαρά και λύπη κι εργασία
είναι κλωστές στης πλήξης τον ιστό,
ρουτίνα είναι κι η απελπισία,
ρουτίνα θα `ναι και να κρεμαστώ.

Φυγομάχησες καημένε Καρυωτάκη
με μια σφαίρα στη θλιμμένη σου καρδιά,
κι εμείς μείναμε και πίνουμε φαρμάκι
τη ρουτίνα μας γουλιά γουλιά,
κι εμείς μείναμε και πίνουμε φαρμάκι
τη ρουτίνα μας γουλιά γουλιά.