Κι αν θάναι οι νύχτες σου μακριές
κι αν θαν’ τα μάτια που ραγίζουν
κι αν θάναι ο πόνος που χτυπά
στο σώμα και στο νου
είναι που πήρες τη βροχή
στους ώμους σου παρέα
και πότισες του έρωτα
τα ολόγυμνα κλαδιά
παιδί στα δεκαεννιά

Κι αν είναι οι πόρτες σου κλειστές
τα χείλη κλειδωμένα
κι αν ταξιδεύει το κορμί
στη δίνη του καιρού
είναι που πήρες τη βροχή
στους ώμους σου παρέα
και πότισες του έρωτα
τα ολόγυμνα κλαδιά
παιδί στα δεκαεννιά

Κι αν τα τραγούδια σου μισά
σερνάμενα στιχάκια
όπως το βήμα ενός μωρού
μετέωρα δειλά
είναι που πήρες τη βροχή
στους ώμους σου παρέα
και πότισες του έρωτα
το ολόγυμνα κλαδιά
παιδί στα δεκαεννιά