Σαν τα τσιγάρα σβήνουν οι στιγμές
οι λέξεις γίνονται θηλιές
δωμάτια κλειστά
τραγούδια σκόρπια και μισά σαν τα σκυλιά
παίρνουν τους δρόμους ξανά
Πέφτει στις γρίλιες χάρτινη βροχή
μάγισσες λύνουν τη σιωπή
τοπίο μυστικό
σαν από όνειρο θαρρώ σ’ ακολουθώ
και πια δε μένω εδώ

Θα φτύσω τα λόγια στον βρωμικο αέρα
στα δάση του νου θα χαθώ

Σαν παραμύθι ντύνεσαι κι εσύ
στέκεις στου δρόμου το σκαλί
νεράιδα προσπερνάς
στ’ άδειο ποτήρι σου χαμόγελο κερνάς
και πίσω δεν κοιτάς
Σαν τα τσιγάρα καίγομαι κι εγώ
σε παρασέρνω στο βυθό
στου δράκου τη σπηλιά
βγάζει ο έρωτας στο σώμα μας φτερά
και πίσω δε γυρνά

Θα φτύσω τα λόγια στον βρωμικο αέρα
στα δάση του νου θα χαθώ