Στη μαγεμένη ανατολή
μ’ ένα ιπτάμενο χαλί
φτάνει μια νύχτα ο Σιρμπάν,
το μαύρο ρόδο του Ισπαχάν,

Σαν ίσκιος μπαίνει στο παλάτι
και τρέμει ολόκληρη η Βαγδάτη.

Ώρα γλυκιά και σιωπηλή
στη μαγεμένη ανατολή,
κι ο καβαλάρης τ’ ουρανού
έχει τον έρωτα στο νου.

Του χαρεμιού την πόρτα ανοίγει
και τ’ άρωμά της τον τυλίγει.

Η νύχτα γίνεταο κομμάτια
όταν κοιτάζονται στα μάτια.

Σιρμπάν,
το χρυσαφένιο σου τυρμπάν ποια το `χει φτιάξει;
για να ζηλεψω το μετάξι που σου χαϊδεύει τα μαλλιά,
Σιρμπάν, μες στη ζωή μου είσαι το παν,
χωρίς εσέν α πια δεν κάνω
θα πεθάνω σε μια ξένη αγκαλιά.

Εγώ θ’ αλλάξω της καρδούλας σου το χτύπο,
πάμε μαζί σ’ ένα παραμυθένιο κήπο,
να `χει αστέρια, να `χει φεγγάρια,
να `χει νερά, μαργαριτάρια,
να `χει πουλιά, να `χει αηδόνια,
κορυδαλλούς και χελιδόνια,
να ταξιδεύουμε το δειλινό στον ουρανό.

Στη μαγεμένη ανατολή
με της αγάπης το φιλί,
ένα τραγούδι έχει μείνει
για να το λεν’ οι Βεδουίνοι.