Τις τελευταίες μου στιγμές
αφήστε με μονάχο,
τις αναμνήσεις τις πικρές
για συντροφιά μου να ‘χω.

Τέτοιες ώρες η καρδιά
δεν παίρνει πια, δεν παίρνει πια παρηγοριά.

Τις πόρτες κλείστε κι άστε με
μόνος να ξεψυχήσω,
σαν το κερί που σώνεται
σιγά σιγά θα σβήσω.

Τέτοιες ώρες η καρδιά
δεν παίρνει πια, δεν παίρνει πια παρηγοριά.

Ο πόνος με σακάτεψε,
ελπίδα δε μου μένει,
και φεύγω απ’ την παλιοζωή
με την καρδιά καημένη.

Τέτοιες ώρες η καρδιά
δεν παίρνει πια, δεν παίρνει πια παρηγοριά.