Στο δέντρο του πόνου
πάντα θα κρέμομαι
αλύτρωτος καρπός
τη σάρκα μου κανείς δε θα γευτεί
οι σπόροι μου ποτέ δε θα βλαστήσουν
θα αφήσω τα άγρια καλοκαίρια
να τρέφονται άπληστα απ’ τους χυμούς μου
και τους ξερούς χειμώνες ν’ αυλακώνουν
την τρυφερή και λεία φλούδα μου.
Κι έτσι ο χρόνος
με χορτασμένα τ’ αδηφάγα του παιδιά
ίσως να με ξεχάσει
και να γερνάω ήσυχα πάνω σε κείνο το κλαδί
που τόσο αγάπησα...