Με φωνάζαν θαλασσόλυκο Νικόλα
γιατί ήμουν στις φουρτούνες μες στα όλα
γιατί είχα μια λεβέντικη καρδιά
που τη χάρισα μια νύχτα στον Περαία
σε δυο μάτια σαν τη θάλασσα ωραία
μα εκείνα μου την κάψαν μια βραδιά

Μια βραδιά στον Αϊ Βασίλη
είχαν στεφανώματα
κι έκλαψα την νύχτα εκείνη
ως τα ξημερώματα

Τώρα φίλο μου τον πόνο έχω κάνει
και δεν βγαίνω όταν πιάνουμε λιμάνι
μόνο γέρνω στην κουκέτα σιωπηλός
κι επειδή των αλλονών κάνω την βάρδια
για να κλαίω την αγάπη μου τα βράδια
με φωνάζουνε το θύμα ο Νικολός