“Io sono Lina, detta la Rondine,
e questa e casa mia!
Andare io;, andare dove;
perché dovrei andar via;
Una piccola stanza, un semplice letto,
un armadio, un gabinetto,
un soffitto di tubi, un po’ arrugginiti,
il rumore dell’ acqua che va.”

Σας γνέφει η Λίνα “το χελιδόνι”
ψηλά απ’ το δικό της μπαλκόνι
Σας γνέφει η Λίνα “το χελιδόνι”
ψηλά απ’ το δικό της μπαλκόνι

Είναι αλήθεια οι άνθρωποι φεύγουν πετάνε
σαν πουλιά από κλαδί σε κλαδί
μα εκείνη φωλιάζει στα υγρά της σεντόνια
κι από κει κρυφακούει τη ζωή
Ο ήλιος γελάει με τ’ άστρα
στου τοίχου την σκούρια κρεμάστρα
και βγαίνει τις νύχτες δειλά απ’ το πατάρι
ολόγιομο πάντα φεγγάρι

Però una passione anch’ io ce l’ho,
raccοlgo le schede scadute che trovo,
le porto gelosa al mio nido
le nascondo e la gente io sa.”

Την ξέρουνε όλοι μα όλοι το ξέρουν
πως δε θα τη μάθει κανείς
κι αν κάποτε φτιάχουν μικρές ιστορίες
θα μένουν για πάντα νοθείες

È l’ inquilina del sotterraneo:
ha scelto di vivere cosi.
È l’ inquilina del sotterraneo,
una rondine e il suo nido è qui.

Τους γνέφει η Λίνα “το χελιδόνι”
ψηλά απ’ το δικό της μπαλκόνι
Τους γνέφει η Λίνα “το χελιδόνι”
ψηλά απ’ το δικό της μπαλκόνι