Εκεί βαθιά μες στο μυαλό
φεύγει σκοτεινή, ευχή και σιωπή
να μη σε ξεχνώ,
εδώ στους τοίχους του σπιτιού
γίνεσαι πληγή και σκιά παντού.

Θα σ’ αγαπώ κι όταν θα πονώ
να `χεις ουρανό για μας, για μας,
κι αν δε γυρίζουν ξανά τα παλιά
όπως λεν’ οι καιροί,
την αλήθεια κρατά η καρδιά
κι όποτε έρχεται η παγωνιά
σε ζητώ πιο πολύ, πολύ, πολύ.

Εσύ ανοίγεις τη σιωπή,
μέσα της περνάς σε ξένη σκηνή,
παίζεις και ξεχνάς,
κι εγώ στα όνειρα γυρνώ
γίνομαι παιδί και πικρό φιλί.

Θα σ’ αγαπώ κι όταν θα πονώ
να `χεις ουρανό για μας, για μας,
κι αν δε γυρίζουν ξανά τα παλιά
όπως λεν’ οι καιροί,
την αλήθεια κρατά η καρδιά
κι όποτε έρχεται η παγωνιά
σε ζητώ πιο πολύ, πολύ, πολύ.

Κι αν δε γυρίζουν ξανά τα παλιά
όπως λεν’ οι καιροί,
την αλήθεια κρατά η καρδιά
κι όποτε έρχεται η παγωνιά
σε ζητώ πιο πολύ, πολύ, πολύ.