Στο σταθμό Λαρίσης δέκα η ώρα το πρωί
με φιλιά στο στόμα σβήνεις δια παντός το χθες
τρένο θα σε πάρει, έτσι το `φερε η ζωή
ο έρωτάς μας να πεθάνει δίπλα στις γραμμές.

Δάκρυα στα μάγουλά σου τρέχουνε αργά
σαν κερί που στάζει κάτω από τη φλόγα του
ξέρω, θα `ναι δύσκολο να σμίξουμε ξανά
νιώθω σαν ξωκλήσι δίχως την εικόνα του
στο σταθμό Λαρίσης δέκα η ώρα το πρωί.

Στο σταθμό Λαρίσης πάει δέκα και μισή
έφυγε το τρένο μα δε φεύγει κι ο σταθμός
ταξιδεύεις ήδη, μένει η σχέση μας μισή
ταξιδεύει ο χρόνος, τι κι αν μένω μοναχός.

Τώρα στο γουόκ μαν τα τραγούδια μου θ’ ακούς
μα εγώ δε θα `μαι στο βαγόνι δίπλα σου
η ζωή μάς θέλει στον καημό μας δυνατούς
φεύγει σαν το τρένο δε μετρά την πίκρα σου.
Στο σταθμό Λαρίσης πάει δέκα και μισή.