Γυρνώ τα βράδια με τις σκέψεις μου πιο γέρικες
χαμογελώντας στα παιχνίδια της ζωής
Κοιτάζω μέσα μου τις μακρινές Αμερικές
τα όνειρα μου στις ακτές μιας εποχής

Πόσο δειλός στον εαυτό μου φαίνομαι
πόσο μικρός και πόσο αδαής
Σαν ναυαγός σ’ ένα κομμάτι στέκομαι
και περιμένω ένα σινιάλο για να `ρθεις

Κι ανακαλύπτω στις χιλιάδες λεπτομέρειες
την ομορφιά στις κουβέντες που θα πεις
και κάνω κύκλους γιατί ζεις στις περιφέρειες
μα εσύ διαλέγεις την πορεία της σιωπής

Το βράδυ αυτό θα μείνει αξημέρωτο
το βράδυ αυτό δεν ξέρει τι να πει
το βράδυ αυτό θα είναι ανημέρωτο
από αγάπες, αγκαλιές και μουσική

Σ’ ένα βιβλίο που έκρυψα τις σκέψεις μου
οι δυο σελίδες που σπείραν τη ζωή
έπεσαν κάτω και βγήκαν απ’ τη σχέση μου
ούτε που έσκυψα να δω τι θα συμβεί