Τέτοιο όμορφο κορίτσι, όλο νιάτα και ζωή,
που δεν το ‘χει ‘δει ο ήλιος, πως το βλέπουν οι γιατροί,
που δεν το ‘χει ‘δει ο ήλιος, πως το βλέπουν οι γιατροί.

Κρύβει μέσα στην καρδιά της κάποιο πόνο μυστικό,
λιώνει κι οι γιατροί δε βρίσκουν πια κανένα γιατρικό,
λιώνει κι οι γιατροί δε βρίσκουν πια κανένα γιατρικό.

Τη μανούλα της φωνάζει και της λέγει μυστικά,
πάψε τους γιατρούς να παίρνεις, πάψε πια τα γιατρικά,
πάψε τους γιατρούς να παίρνεις, πάψε πια τα γιατρικά.

Εγω μάνα μ’ θα πεθάνω και μια χάρη σου ζητώ,
δυο στεφάνια πικροδάφνη μεσ’στον τάφο μου να βρω,
δυο στεφάνια πικροδάφνη μεσ’στον τάφο μου να βρω.

Γιατ’ ο νιός που αγαπούσα κι έλειπε στην ξενιτιά,
μου τον σκότωσαν, μανούλα μ’ και δε θα ξανάρθει πια,
μου τον σκότωσαν, μανούλα μ’ και δε θα ξανάρθει πια.

Γι’ αυτό μάνα μου σου λέω τα στεφάνια να ‘ναι δυο,
θα τον βρω στον άλλον κόσμο, μάνα μ’, θα τον παντρευτώ,
θα τον βρω στον άλλον κόσμο, μάνα μ’, θα τον παντρευτώ.

Αμάν, αμάν, αχ, αμάν, αμάν.