Μου `δωσες την καρδούλα σου
να χω για περιβόλι,
μου χάρισες τη νιότη σου
ααααχ, να είναι δική μου όλη.

Περιβολάρη μ’ έκανες εσύ στα κάλλη τα δικά σου
και με το δάκρυ ο άμοιρος, αμάν, βρε μάγισσα κακιά
και με το δάκρυ πότιζα εγώ την ομορφιά σου.

Γιατί λοιπόν αχάριστη μου πήρες πια τη χάρη
και στα δροσιάτα κάλλη σου άλλαξες περβολάρη.

Τώρα με τα γινάτια σου
μου `καψες την καρδιά μου
και κάρβουνο την έκαμες
ααααχ, μέσα στα σωθικά μου.

Σκίσε λοιπόν στο στήθος μου εσύ και πάρε τα κομμάτια
πάρτα να βάψεις άσπλαχνη, ααααχ, βρε μάγισσα κακιά
πάρτα να βάφεις, άσπλαχνη ; τα δυο σου πλάνα μάτια.

Και όσο αίμα χύνεται απ’ της καρδιάς τα φύλλα,
πάρτα να βάφεις μάγισσα τα ψεύτικά σου χείλια.