Με κραγιοναρισμένα χείλια
φιλιέσαι και φιλάς,
θύματα χίλια λιώνουν στη ζήλεια
κι εσύ γελάς,
ζεις ένα ατέλειωτο μεθύσι
σαν όνειρο γλυκό,
κι όταν ζαλίζεσαι, δε συλλογίζεσαι,
τον κόσμο τον κακό.

Τρελή θεατρίνα, γλυκιά και τσαχπίνα,
που νομίζουν πως ποτέ δεν πονείς
οι πολλοί θαυμαστές σου,
δεν κλαις, λεν, ποτέ σου, μα στο ντεκολτέ σου
κλείνεις μια ψυχή που λιώνει
και μόνη θρηνείς.

Κάποτε ζεις σαν πριγκηπέσσα
με γλέντια στην αρχή,
κι από κοντέσσα, στο μήνα μέσα
μένεις φτωχή,
είν’ η καρδιά σου φοβισμένη,
δεν θέλει ν’ αγαπά,
πρώτα αντιστέκεται κι ύστερα μπλέκεται
και σαν τρελή χτυπά.

Τρελή θεατρίνα, γλυκιά και τσαχπίνα,
που νομίζουν πως ποτέ δεν πονείς
οι πολλοί θαυμαστές σου,
δεν κλαις, λεν, ποτέ σου, μα στο ντεκολτέ σου
κλείνεις μια ψυχή που λιώνει
και μόνη θρηνείς,
δεν κλαις, λεν, ποτέ σου, μα στο ντεκολτέ σου
κλείνεις μια ψυχή που λιώνει
και μόνη θρηνείς.