Δεν είμαι ουρανός ούτε πουλί,
είμ’ ένα σακατιάρικο σκυλί,
και είμαι ένα δέντρο πληγιασμένο,
δεν είμαι ένα κουστούμι αστραφτερό,
είμ’ ένα ρούχο φορεμένο και παλιό,
σεντόνι τρύπιο και χαλάκι ξεφτισμένο.

Μα μέσα στης ζωής το κρατητήριο
και μεσ’ στου κόσμου αυτού το δεσμωτήριο,
τη λίμα μου ακονίζω με τα δόντια της καρδιάς
να σπάσω τη σκλαβιά της ερημιάς,
τη λίμα μου ακονίζω με τα δόντια της καρδιάς
να σπάσω τη σκλαβιά της ερημιάς.

Δεν είμαι κεραυνός ούτε βροχή,
είμαι μια ρημαγμένη εξοχή
κι είμ’ ένα καλντερίμι ραγισμένο,
δεν είμ’ ένα σαλόνι υποδοχής,
είμ’ ένα καταφύγιο αντοχής
και καμαράκι υπηρεσίας αραχνιασμένο.

Μα μέσα στης ζωής το κρατητήριο
και μεσ’ στου κόσμου αυτού το δεσμωτήριο,
τη λίμα μου ακονίζω με τα δόντια της καρδιάς
να σπάσω τη σκλαβιά της ερημιάς,
τη λίμα μου ακονίζω με τα δόντια της καρδιάς
να σπάσω τη σκλαβιά της ερημιάς.

Τη λίμα μου ακονίζω με τα δόντια της καρδιάς
να σπάσω τη σκλαβιά της ερημιάς.