Τους έρωτες της Κυριακής μου λες πως έχεις κόψει,
ακόμα σαν μοναχική ψυχή τους κυνηγάς
και τις παρέες τις παλιές που έχεις πια ξεκόψει
νωρίς τα ξημερώματα ξανά τις ευλογάς.

Οι έρωτες της Κυριακής τελειώνουν τη Δευτέρα
και χάνονται στο πι και φι σαν ψάχνουν για ταξί
αλλά κι αν σβήνουν σιωπηλά χωρίς να παν’ πιο πέρα,
στο βάθος σε φοβούνται που τους διάλεξες εσύ,
στο βάθος σε φοβούνται που τους διάλεξες εσύ.

Τους έρωτες της μιας βραδιάς τους έχεις καταργήσει
αλλά τα βράδια με βροχή και πάλι τους ζητάς
κι όσα νομίζεις πως για πάντα πίσω σου θ’ αφήσεις,
ξανά κάθε χειμώνα Κυριακή τα συναντάς.

Οι έρωτες της Κυριακής τελειώνουν τη Δευτέρα
και χάνονται στο πι και φι σαν ψάχνουν για ταξί
αλλά κι αν σβήνουν σιωπηλά χωρίς να παν’ πιο πέρα,
στο βάθος σε φοβούνται που τους διάλεξες εσύ,
στο βάθος σε φοβούνται που τους διάλεξες εσύ.

Τις αγκαλιές που γρήγορα φουντώνουν στο σκοτάδι,
χωρίς ν’ αφήνουν λύπη, στεναχώρια ούτε χαρά,
τις σκέφτεσαι συχνά πυκνά το Σάββατο το βράδυ
και μετανιώνεις σιωπηλά που άλλαξες μυαλά.

Οι έρωτες της Κυριακής τελειώνουν τη Δευτέρα
και χάνονται στο πι και φι σαν ψάχνουν για ταξί
αλλά κι αν σβήνουν σιωπηλά χωρίς να παν’ πιο πέρα,
στο βάθος σε φοβούνται που τους διάλεξες εσύ,
στο βάθος σε φοβούνται που τους διάλεξες εσύ.