Αφήνω τις ώρες να τρέχουν ξυπόλητες,
μακριά από ρολόγια και χρόνους θαμπούς,
και σκίζω συμβόλαια με νύχτες κι αγάπες
μα θέλω να ουρλιάξω, τ’ ακούς;

Μη χαθείς μα να `ρθείς, μην κοιτάς
που δεν ξέρω να λέω τα λόγια που θες.

Διαδηλώνω, μα σκοτώνω
μ’ ανεξίτηλα χέρια και μαύρα γυαλιά,
μια εμένα, μια εσένα,
μι’ αγκαλιά που ποθούσα για χρόνια πολλά.

Βάζω σαν άνεμος, μ `ανάβω φωτιά
που καίει μια για πάντα την όμορφη εικόνα,
τρελαίνω τα φύλλα, κουνάω τα κλαδιά,
στερνή μοναξιά με κρατάς.

Μη χαθείς μα να `ρθείς, μην κοιτάς
που δεν ξέρω να λέω τα λόγια που θες.

Διαδηλώνω, μα σκοτώνω
με τα ίδια μου χέρια και μαύρα γυαλιά,
μια εμένα, μια εσένα,
μι’ αγκαλιά που ποθούσα για χρόνια πολλά.

Γιατί ξέρω, πάντα ξέρω,
να βουτάω μεσ’ στης μοναξιάς τα βαθειά,
να πληρώνω της αγάπης
τον ακούραστο φόβο κι ας με τυραννά.

Μη χαθείς μα να `ρθείς, μη χαθείς.