Τα όνειρα που κάθονται
σ’ ένα σκαμπό του μπαρ
και πίνουν να ξεχάσουνε
τον εαυτό τους.

Οι νύχτες μου που τρέχουνε
στην άσφαλτο διαβολικά
και ψάχνουν στα τυφλά
το πρόσωπό τους.

Και νιώθω ντεμοντέ
στη μέση αυτού του δρόμου όταν βαδίζω,
ένα αυτοκίνητο, με κυνηγάει, με προσπερνάει
ο οδηγός με βλαστημάει
και `γω τον βρίζω.

Τα όνειρα που φεύγουνε
μ’ ένα τραγούδι μπλε
και δίχως λόγια μένουνε
οι μελωδίες.

Οι νύχτες μου που τρέχουνε
και γίνονται στιγμές
και μένουν οι αφορμές
χωρίς αιτίες.

Και νιώθω ντεμοντέ
στη μέση αυτού του δρόμου όταν βαδίζω,
ένα αυτοκίνητο, με κυνηγάει, με προσπερνάει
ο οδηγός με βλαστημάει
και `γω τον βρίζω.