Τις νύχτες που πανσέληνος τον ύπνο μου ληστεύει,
Στο στήθος μου φυτρώνουνε λουλούδια δροσερά!
Στο πρόσωπο στα μάτια μου, βρέχει η βροχή και πέφτει
Και τα μαλλιά μου μπλέκονται μ` αστέρια μακρινά!
Το φεγγάρι αλλοδαπό και κόκκινο σαν αίμα!
Παράξενο και στρογγυλό, στη νύχτα φως και ψέμα…
Πως καταφέρνει να με κλέβει, να με τρυπά, να με τρυπά,
Να με πλανεύει…
Τις νύχτες που φεγγοβολώ, στου φεγγαριού τη χάρη!
Τις νύχτες που παρακαλώ, να έρθει να με πάρει…
Αυτές τις νύχτες της σιωπής, της παγωνιάς, της λήθης…
Τις νύχτες της επιστροφής, εκεί που επλανήθεις…
Είμαι στρατιώτης του ουρανού! του φεγγαριού ιππότης!
Και μισθοφόρος πάνθηρας, της νιότης μου της πρώτης!
Μ` ένα στρατό από μυστικά, που λάμπουν στο σκοτάδι!
Κι απ` την πανσέληνο ζητούν παρηγοριά, παρηγοριά,
παρηγοριά και χάρη…