Ένιωσεν ότι
του ήσαν οι στίχοι
άχαρη τύχη
και ματαιότη...

Η ορμή του η πρώτη
πιά δεν αντήχει
όμως στα τείχη
ένδοξη νιότη...

Γίναν οι γέροι, γάυροι,
πάλι θ’ανθίσει
αγρών λουλούδι...

Κι ο Byron ξέρει
πως να το ζήσει
το θείο τραγούδι...