Μ’ ένα σου γράμμα βιαστικό, αγάπης αναμνηστικό,
έβαλες τέλος στη δική μας ιστορία,
στο υστερόγραφο φιλιά και μ’ ένα βέλος στην καρδιά
ξέγραψες έτσι όση σου `δωσα λατρεία.

Ξύπνησέ με,
σαν άδειο τραίνο τρέχει η ώρα και περνάει
κι όταν για σένα η μοναξιά θα με ρωτάει
άγγιξέ με, άλλο να παίζω τον γενναίο δε μου πάει,
ξύπνησέ με.

Τα φώτα τώρα σαν κεριά στο χάδι τρέμουν του βοριά,
σε ξένα χείλη ζητιανεύω καληνύχτα,
εσύ δεν είσαι πια εδώ, πες μου τι όνειρο να δω
που πρέπει μόνος να περάσω άλλη μια νύχτα.

Ξύπνησέ με,
σαν άδειο τραίνο τρέχει η ώρα και περνάει
κι όταν για σένα η μοναξιά θα με ρωτάει
άγγιξέ με, άλλο να παίζω τον γενναίο δε μου πάει,
ξύπνησέ με.

Ξύπνησέ με,
άλλο να παίζω τον γενναίο δε μου πάει,
ξύπνησέ με.

Ξύπνησέ με,
σαν άδειο τραίνο τρέχει η ώρα και περνάει
κι όταν για σένα η μοναξιά θα με ρωτάει
άγγιξέ με, άλλο να παίζω τον γενναίο δε μου πάει,
ξύπνησέ με, ξύπνησέ με.