Με θυμάσαι,
δεν είναι η νύχτα που πληγώνει και φοβάσαι,
είν’ ο αέρας που φυσάει και σε δέρνει,
είν’ ο αέρας που με παίρνει.

Σε θυμάμαι,
δε φταίει απόψε η βροχή που δεν κοιμάμαι,
είναι το βλέμμα σου παντού που με πονάει,
είναι η ζωή μου που περνάει.

Και ζωγραφίζω κάτι τραίνα
μ’ ένα σινιάλο στον καπνό,
τα ζωγραφίζω και τα στέλνω
στης μοναξιάς σου το σταθμό,
και ζωγραφίζω κάτι τραίνα
μ’ ένα σινιάλο στον καπνό,
τα ζωγραφίζω και τα στέλνω
στης μοναξιάς, στης μοναξιάς σου το σταθμό.

Σε θυμάμαι,
δε φταίει απόψε η βροχή που δεν κοιμάμαι,
είναι το βλέμμα σου παντού που με πονάει,
είναι η ζωή μου που περνάει.

Και ζωγραφίζω κάτι τραίνα
μ’ ένα σινιάλο στον καπνό,
τα ζωγραφίζω και τα στέλνω
στης μοναξιάς σου το σταθμό,
και ζωγραφίζω κάτι τραίνα
μ’ ένα σινιάλο στον καπνό,
τα ζωγραφίζω και τα στέλνω
στης μοναξιάς, στης μοναξιάς σου το σταθμό.

Και ζωγραφίζω κάτι τραίνα
μ’ ένα σινιάλο στον καπνό,
τα ζωγραφίζω και τα στέλνω
στης μοναξιάς, στης μοναξιάς σου το σταθμό.