Παρασκευή τρεις το πρωί έρχεσαι πάλι,
ζητάς συγγνώμη για όσα λάθη έχεις κάνει,
χτυπάς την πόρτα, όπως και πρώτα με αγκαλιάζεις,
δε σε πιστεύω αφού το ξέρω, δεν αλλάζεις.

Άσε με να σε ξεχάσω, άσε με να ησυχάσω,
άσε με να συνηθίσω μόνος μου να ζω,
άσε με να σε ξεχάσω, άσε με να ησυχάσω,
άσε με να συνηθίσω χώρια σου να ζω.

Παρασκευή τρεις το πρωί έρχεσαι πάλι,
μιλάς γι’ αγάπη που εσύ κομμάτια έχεις κάνει,
ζητάς ξανά να σ’ αγκαλιάσω μα αυτό πονάει,
είσαι το χθες που έχω σβήσει και δε γυρνάει.

Άσε με να σε ξεχάσω, άσε με να ησυχάσω,
άσε με να συνηθίσω μόνος μου να ζω,
άσε με να σε ξεχάσω, άσε με να ησυχάσω,
άσε με να συνηθίσω χώρια σου να ζω.