Φίλε τώρα που σε βρήκα, λίγο στάσου,
πριν να φύγεις θέλω κάτι να σου πω.
Βλέπεις κλαίω, με παράπονο φωνάζω,
πάει, χάθηκε ό,τι είχα στην ζωή.

Είχα μια μικρή που λάτρευα στ’ αλήθεια,
μα τη ζήλεψε ο χάρος ο σκληρός.
Στην ψυχή, πληγή και φίδι στην καρδιά μου,
λυγμοί μου τραντάζουν το κορμί.

Την πληγή δεν μπορώ να σταματήσω,
μια ελπίδα έχω μόνο, την στερνή,
να φωνάξω μ’ όση δύναμη μου μένει
Ω! Θεέ, Θεέ κοίτα λίγο χαμηλά!’

Ήταν φίλε, όμορφη, όμορφη γλυκιά όπως πάντα,
μα χλωμή, χλωμή με την χλωμάδα της νεκρής!
Ας μου έβγαιναν καλλίτερα τα μάτια!
Τι να βλέπω, τι να βλέπω τώρα που έφυγε αυτή;

Ό,τι απόμειν’ από μένα, φίλε κλάψε!
Μέσ’ τους τάφους σαν τρελός θα τριγυρνώ.
Τ’ όνομά της στα συντρίμμια θα φωνάζω
κι έτσι μόνο, μαύρο τέλος θα με βρει.

Την πληγή δεν μπορώ να σταματήσω,
μια ελπίδα έχω μόνο, την στερνή,
να φωνάξω μ’ όση δύναμη μου μένει
Ω! Θεέ, Θεέ κοίτα λίγο χαμηλά!