Η νοοτροπία σου αυτή, ειν’ αυτοκαταστροφική
είσαι εναντίων όλων, δίχως λόγο,
καλύτερα από το να σπας, είναι να μάθεις να μιλάς
είναι λιγάκι δύσκολο, μα θα `ρθει με το χρόνο

Και τότε όλοι θα `ρθουμε και δίπλα σου θα κάτσουμε
θα μεγαλώνεις ανιαρά μαζί μας
θα μοιραστείς τον ίσκιο μας, το όνειρο, το ξύπνιο μας,
και θα `σαι πρωτοχορευτής μες στη μικρή αυλή μας

Κι ο ήλιος θα `ναι δύστροπος, που σ’ έχασεν ο δύστυχος
θ’ αργεί να βγαίνει την αυγή, θα μας βαστάει μούτρα
θα ρίχνει πάνω μαντηλιά, και το κορμί παίρνει φωτιά
μεσα απ’ τα σκούρα, τα φαρδιά του ρούχα

Και τότε ένας ανώνυμος, θα πάψει να `ναι φρόνιμος
θα ρίξει δέκα πιστολιές και θα χαθεί στο πλήθος
κι απ’ όσα πέρασα ζωή, αυτό θα μείνει πιο πολύ,
της ψυχής το πέταγμα, που θα περνάει το τείχος...

Κι απ’ όσα πέρασα ζωή, αυτό θα μείνει πιο πολύ,
της ψυχής το πέταγμα, που θα περνάει το τείχος...