Στης χαράς το περιβόλι
άγριο σκιάχτρο, ορθό προβάλλει
παρδαλή κουρελαρία
απ’ τα πόδια ως το κεφάλι.

Όμως μέσ’ απ’ την ασχήμια
μέλι την αγάπη στάζει
κι έτσι, αντί να φοβερίζει
ζώα, πουλιά, παιδιά συνάζει.

Ένας σπόρος τρυπωμένος
πάνω του από πέρσι φέτο
φύτρωσε και μας γελάει
άνθινη χαρά στο πέτο.

Από την αυγή ως το δείλι
στέκουν στ’ ανοιχτά του χέρια
όλοι οι φτερωτοί μας φίλοι:
Σπίνοι, αηδόνια, περιστέρια...

Κι είδα ψες ακούστε θάμα
στο σκισμένο του καλπάκι
να κουρνιάζουν πάνω, αντάμα
καρδερίνα με γεράκι.

Σκιάχτρο μου, είσαι σκέτη γλύκα
μέντα η ανάσα σου και δυόσμος
όλα αν σ’ έμοιαζαν τα..."σκιάχτρα"
θα 'ταν πιο όμορφος ο κόσμος!