Είμαστ’ εμείς τα παιδιά της αγωνίας
και της ανάγκης,
γεννηθήκαμε σε μια έρημο
κι απλώσαμε τις ρίζες μας παντού,
ψάχνοντας για μια σταγόνα νερό.

Μα το μόνο, μα το μόνο που καταφέραμε
ήταν να μαραθούμε πριν προλάβουμε ν’ ανθίσουμε,
ξοδέψαμε τη ζωή μας πριν προλάβουμε να ζήσουμε,
αγαπήσαμε, κι όμως, κι όμως κανείς,
κανείς δε μας αγάπησε.

Κάτι τέτοιες ώρες, κάτι τέτοιες ώρες σαν νυχτώνει
κάτι τέτοιες ώρες που όλο, που όλο το κορμί γίνεται μια καρδιά,
ψάχνουμε να βρούμε τον εαυτό μας
και ρωτάει ο ένας τον άλλον τι έγιναν τα όνειρά μας,
τα ιδανικά μας ποιος τα `κλεψε,
μα πάντα θα σέρνουμε πίσω μας κάποια αμαρτία
κι όμως εμείς αμαρτίες δεν κάναμε,
κι όμως εμείς αμαρτίες δεν κάναμε.