Σαν Πάσχα το περίμενα
το πρώτο μου το ξύρισμα,
το πρώτο μου το σφύριγμα
στα ξένα παραθύρια,
να μεγαλώσω πια κι εγώ
και με κοστούμι ανδρικό
στα καπηλειά μέσα να μπω,
να πιω τα πρώτα μου ποτήρια.

Τώρα που μεγάλωσα πόσο το μετάνιωσα,
αν μπορούσα τ’ άστρα να διορθώσω,
θα `μενα εφτά χρονών να γελώ με το Σαρλώ
και ποτέ, ποτέ, ποτέ μη μεγαλώσω.

Καρδιά πως βιαζόσουνα,
τα πάντα ονειρευόσουνα,
μπουνάτσες φανταζόσουνα
και τρικυμίες είδες,
κανείς ποτέ δε μου `χε πει
τι κρύβει ο δρόμος στη στροφή,
πόσοι πολλοί είν’ οι καημοί
και πόσες λίγες οι ελπίδες.

Τώρα που μεγάλωσα πόσο το μετάνιωσα,
αν μπορούσα τ’ άστρα να διορθώσω,
θα `μενα εφτά χρονών να γελώ με το Σαρλώ
και ποτέ, ποτέ, ποτέ μη μεγαλώσω.