Οι σκιές στην κάμαρά μου μπροστά μου αλλάζουν μορφές
βάζουνε ρούχα και σώμα και βρίσκουν στο στόμα φωνές
Κάθονται απέναντί μου, ψυχή μου, θροΐζουν πνοές
Αναμνήσεις τρυφερές...

Πέτρα, χώμα, ξύλο και χρώμα
παίρνουν σχήμα, ακούω το βήμα
ήρθες, μείνε, τύψη μου γίνε
αχ αγάπη, καρδιά φλογάτη η αγκαλιά μου
εσύ στη μοναξιά...

Οι σκιές στην κάμαρά μου κοντά μου σε φέρνουν ξανά
πιάσαμε σιγά κουβέντα, η αγάπη ποτέ δεν ξεχνά
Είναι μες τις αναμνήσεις και όταν βραδιάζει γυρνά
Αναμνήσεις τρυφερές...