Όταν μου ‘πες φοβάμαι
και για αυτό δεν κοιμάμαι τα βράδια
άναψα την καρδιά μου
φως στης νύχτας σου τα’ άγρια σκοτάδια.
Μες στα μάτια σου η θλίψη
πιο πολύ σου ‘χει λείψει ένα βλέμμα
τώρα όμως θα φύγεις
αγκαλιά με το ψέμα

Στο σκοτάδι ιδρωμένος
μ’ άσπρη σκόνη φτιαγμένος
ούτε ξέρεις ποιος είσαι.
Κάπου κάπου γυρίζεις
με κοιτάς και δακρύζεις και λιώνω
ξέρω, τότε θυμάσαι
δυο παιδάκια που παίζαν στο δρόμο

Απ’ τους γύρω διωγμένος
μια ζωή χρεωμένος τα λάθη
μιας σκληρής κοινωνίας
που ποτέ δεν ρωτάει να μάθει
Σου απλώνω το χέρι
μήπως έτσι τα φέρει και μείνεις
μα εσύ για ταξίδι
τα πανιά σου ανοίγεις