Εσύ που ξέρεις πώς γεννιέται ένα λουλούδι,
εσύ που ξέρεις τη ζωή να τραγουδάς,
πήρες κλωστή από της άνοιξης το χνούδι
και στην καρδιά μου την αγάπη σου κεντάς.

Εσύ που ξέρεις πότε βγαίνει το φεγγάρι,
μέσα απ’ το πέλαγος, ωραίο και χλωμό,
ήρθες αγάπη μου τ’ απόβραδο με χάρη
για να μου δώσεις απ’ τα χείλια σου χυμό.

Εσύ που ξέρεις τη ζωή, εσύ που ξέρεις,
θα υποφέρεις πιο πολύ, θα υποφέρεις.

Εσύ που ξέρεις τη ζωή να ομορφαίνεις,
εσύ που έμαθες μπαλάντες στα πουλιά,
μ’ ένα χαμόγελο την πίκρα μου γλυκαίνεις
όταν κουρνιάζω στη δική σου αγκαλιά.

Κι εγώ που έμαθα κοντά σου ν’ αγαπάω,
και να γιατρεύω με τραγούδι την πληγή,
κοιτώ τ’ αστέρια κι όλη νύχτα τα μετράω
για να τα χάσω μόλις έρθει η χαραυγή.

Εσύ που ξέρεις τη ζωή, εσύ που ξέρεις,
θα υποφέρεις πιο πολύ, θα υποφέρεις.