Ειν’οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων
ειν’οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι
παιρνουμ’ επάνω μας κι αρχίζουμε
νά `χουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.

Είν’ οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως μ’ απόφαση και τόλμη
θ’αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κι’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλιτώσουμε με τη φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία.
Επάνω, στα τείχη, άρχισεν ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαίν’ κι αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κι η Εκάβη κλαίνε.