Ω μάνα τ`ουρανού, λειχήνα στο κλαδί σου να`μαι πάλι πάνω,
το μαύρο λιβάδι στη σκεπή μου σε τραγουδά πιο πολύ σιγά
στη νύχτα το σκοπό σου λέω του σκουληκιού.

Πάρε με κάτω απ`τα φύλλα, τα χαρτιά μου όλο μουτζούρες
χαραμάδα καμιά, ποια να`ναι κείνη η γιατρειά που ονειρεύονται
όσοι στολίδια μου χάρτινα σου τραγουδούν.

Ό,τι ήμουν έτοιμος να πω, φοβόμουν πως είν`τραγούδι αυτό
κι όχι μπρατσέρα που στο θερμό μέσα αέρα ατενίζει μακριά τη Δήλο !
μεσούρανα σε μια νερολακκούβα, σ`ένα σβόλο χώμα.

Το πιο τρανό σου παίνεμα δεν έδωσα ακόμα...

Με δυο μαβιά που πάει το κόκκινο χαρίσματα στο μάγουλο
Απρίλης θα`ναι !Τα γράμματα είναι στο χαρτί κι ο νους μας στις κοπέλες
για το μετάξι σας αργά εγώ να έρπω τώρα πάνω στη μούμια.