Βρε πλεονέκτη πλούσιε,
ποτέ σου δε χορταίνεις.
Τον άνθρωπο που δυστυχεί
και σέρνεται μες στη ζωή
αχ, δεν τον καταλαβαίνεις.

Φάτε, πλούσιοι, παράδες
κι εμείς ας πεθάνουμε.
Μια φορά στο ίδιο χώμα
όλους θα μας βάλουνε.

Με τον παρά σου, πλούσιε,
πάντα τα καταφέρνεις
να τρως το δίκιο τ’ αλλουνού
κι από το στόμα του φτωχού
αχ, και τη μπουκιά να παίρνεις.

Φάτε, πλούσιοι, παράδες ...

Όσο υπάρχουν πλούσιοι
χωρίς ψυχή στην πλάση,
απ’ τη σκληρή τους την καρδιά
η έρημη φτωχολογιά
αχ, ψωμί δε θα χορτάσει.

Φάτε, πλούσιοι, παράδες ...