Ρουφάω τις παραισθήσεις
που `μαθα να αποφεύγω
κάτω απ’ τ’ άδειο δέρμα μου
δίνω μ’ ονείρου χρώμα, φεύγω.

Μιλάω εγώ με μένανε
μπορώ δε με φοβίζω,
φτιάχνω χιλιάδες όνειρα
για να `χω να χαρίζω.

Χάθηκα εγώ και βρήκα εμένανε.
Είδα τα κατακάθια μου
άγγιξα τις κορφές μου,
ποιο είν’ το δικό μου πρόσωπο
και ποιο το προσωπείο, πες μου.

Σιμά μ’ αυτή μου τη μετάλλαξη
οι σκέψεις μου έχουν ήχο
τα καθημερινά τα ψεύτικα
ακόνισα στον τοίχο.