Μα τούτη η φύση που ομορφιές και κάλλη είναι γεμάτη
πάντα ‘χει και το άσκημο μέσα τζη, ανάθεμά τη.
Κι εδά, που γέλιο και χαρά μοιάζει πως δίδει μόνο,
ποκατωθιό απού τη χαρά κρατεί χωστά τον πόνο.
Τούτη την ώρα ενήμενε κι η μοίρα η μαυρισμένη
κι είχε με τόσην εχταγή την πλάκα τζη στεμένη.
Κι αξάφνου, μέσα απ’ τα κλαδιά, σαν δαίμονες εβγήκα
πεντέξε Τούρκοι ταχτικοί, του Γιάγκο και χυθήκα.
Έσυρε το μαχαίρι ντου, τσι πρώτους δυο σκοτώνει,
κι ένα ‘που τσ’ αποδέλοιπους βαριά τονέ λαβώνει.
Οι Τούρκοι που πομείνανε, στέκου και δε σιμώνου,
κατέχουν κι απ’ τα χέρια ντου, σάικα δε γλιτώνου.