Είναι πέτρα σαν τη καρδιά μου τη πληγωμένη
που κάτι να τη μαλακώσει ανυπόμονα περιμένει
Είναι ψαλίδι σαν τη χαρά που κόπηκε στη μέση
μα ακόμα ονειρεύομαι και ας μην τους αρέσει
Είναι μολύβι σ’αυτό που το μυαλό μου βρίσκει διέξοδο
επάνω στο χαρτί έτσι ώστε να μη τρελαθεί
Κυρίες και κύριοι αυτή είναι όλη μου η ζωή.
Είναι πέτρα, ψαλίδι, μολύβι, χαρτί.

Πέτρα, δεν είναι ότι γίνομαι μεμψίμοιρος
απλά γίνομαι ψίθυρος και μόνος μου μιλώ στον εαυτό μου
Θέλω μονάχα μια τζούρα ελπίδας
και ας περάσω στα ψιλά γράμματα κάποιας σελίδας.
Μα τι να πω; Ξέρω πως τα προγνωστικά
μου δίνουν πιθανότητες λιγότερες του 1%
Κάποτε τα τα αγνόησα και πάνω του γαντζώθηκα.
Και ξέρεις τι κατάφερα; Απλά πληγώθηκα.
Και από τότε νιώθω να `μαι καταγής
δίχως κουράγιο να σταθώ και για να είμαι ειλικρινής
πρώτα νιώσε πως πονάω, μετά έλα να μου πεις
πως η καρδιά είναι μονάχα ένας μυς
Γι’ αυτό την έκανα πέτρινη και σκληρή
κι ας τη διαβρώνει κάθε ένα μου δάκρυ
κάθε ανύποπτη στιγμή, σε κάθε βήμα
και παίρνω στον λαιμό μου το κρίμα
γιατί έτσι νιώθω είτε είναι είτε όχι λόγου σχήμα

Είναι πέτρα σαν τη καρδιά μου τη πληγωμένη
που κάτι να τη μαλακώσει ανυπόμονα περιμένει
Είναι ψαλίδι σαν τη χαρά που κόπηκε στη μέση
μα ακόμα ονειρεύομαι και ας μην τους αρέσει
Είναι μολύβι σ’ αυτό που το μυαλό μου βρίσκει διέξοδο
επάνω στο χαρτί έτσι ώστε να μη τρελαθεί
Κυρίες και κύριοι αυτή είναι όλη μου η ζωή.
Είναι πέτρα, ψαλίδι, μολύβι, χαρτί.

Ψαλίδι, αυτό ίσως να το `νιωσες ήδη.
Είμαι λουκέτο που δε ταίριαξε κανένα αντικλείδι.
Ξέρεις τι; Έλα και τη χαρά στη μέση κόψε
κι ας ζήτησε τ’ αντίθετο ο Κριτής το απόψε.
Να σου το θέσω αλλιώς αφού ούτως ή άλλος θα πονέσω
έλα και κάν’ το γρήγορα να γίνει μια κι έξω.
Κι αν δεν αντέξω τουλάχιστον θά `χω να με παινέψω
πως το παιχνιδάκι σου μονάχος θέλησα να παίξω
Έτσι είμαι, σφυρηλατήθηκα από συμβάντα
και ότι όμορφο έχω μου το γκρεμίζουνε πάντα.
Μα δε κακίζω θλιμμένες μελωδίες σφυρίζω
και ότι κάπου κάπως κάποιος θα τις ακούσει ελπίζω.
Κι ας είναι η χαρά και τα όνειρα μου κομμένα στη μέση
ακόμα ονειρεύομαι και ας μη τους αρέσει.
Γιατί δεν υπολόγισαν ότι ακόμα κι έτσι
έχω το μισό μου όνειρο για να με ταξιδέψει.

Είναι πέτρα σαν τη καρδιά μου τη πληγωμένη
που κάτι να τη μαλακώσει ανυπόμονα περιμένει
Είναι ψαλίδι σαν τη χαρά που κόπηκε στη μέση
μα ακόμα ονειρεύομαι και ας μην τους αρέσει
Είναι μολύβι σ’ αυτό που το μυαλό μου βρίσκει διέξοδο
επάνω στο χαρτί έτσι ώστε να μη τρελαθεί
Κυρίες και κύριοι αυτή είναι όλη μου η ζωή.
Είναι πέτρα, ψαλίδι, μολύβι, χαρτί.

Μολύβι, δεν ήταν μια τρέλα πάνω στην ήβη.
Ήταν διέξοδο τις ώρες που ένιωθα να μου στρίβει.
Και χαρτί εκεί που ξεδιπλώνω την ψυχή μου
κι αν το ένιωσες ως τώρα έχεις γίνει η έμπνευσή μου.
Τη στιγμή αυτή που γράφω και ξανά παιδί με πλάθω
γιατί ο κόσμος των ενήλικων με έκανε να μάθω
πως δε σ’ αγαπά κανείς αν δε του εξυπηρετείς
μια τουλάχιστον ανάγκη κι ας μη μπορείς να την δεις.
Μα τι να κάνεις; Είναι κέρμα το στρίβεις κερδίζεις χάνεις.
Κοίτα μόνο το ταξίδι όσο μπορείς να απολαμβάνεις.
Βρες σανίδα και γαντζώσου μη κολυμπάς στην ελπίδα
θα πνιγείς και σου το λέω με τα μάτια μου το είδα.
Εγώ βρήκα το μολύβι για να επιπλέω
και χαρτί σαν τον Σεβάχ τις ιστορίες μου να λέω.
Είτε είναι αληθινές είτε θα `θελα να είναι
άκουσέ τες και άμα σ’ εκφράζουν δίπλα μου μείνε.

Είναι πέτρα σαν τη καρδιά μου τη πληγωμένη
που κάτι να τη μαλακώσει ανυπόμονα περιμένει
Είναι ψαλίδι σαν τη χαρά που κόπηκε στη μέση
μα ακόμα ονειρεύομαι και ας μην τους αρέσει
Είναι μολύβι σ’ αυτό που το μυαλό μου βρίσκει διέξοδο
επάνω στο χαρτί έτσι ώστε να μη τρελαθεί
Κυρίες και κύριοι αυτή είναι όλη μου η ζωή.
Είναι πέτρα, ψαλίδι, μολύβι, χαρτί.