Ψυχή, κορμί, καρδιά, μυαλό και λογισμός και σκέψη
στσ` αγάπης σου τσ` αποκλαμούς όλα `χουνε μπερδέψει.
Κι όλες οι χάρες, Εμινέ, που σου` χει ο Θιός δοσμένες
είναι για μένα μαχαιριές στα σωθικά πεσμένες.
Εδά γυρίζω μοναχός κι η μοναξιά φελά με
κι η στόρησή σου, οντέ θα` ρθει στο νου, παρηγορά με.
Τίνος Θεού `τονε βουλή, ποιας μοίρας κισιμέτι
που το Χριστό `τονε γραφτό γη `που το Μουχαμέτη;
Ποιος έκοψε το ριζικό και το` ραψε για μένα
ετσά που κάθε μου χαρά να` ναι σε χέρια ξένα;
Και γιάιντα με την παιδωμή και με περίσσο πόνο
κάθε βλαστάρι τσι χαράς που κόβγω να πλερώνω;
Μα χίλια πάθη, Εμινέ, χίλιους καημούς και πρίκες
κι αν έχω, θα το χαίρομαι πως στην καρδιά μου εμπήκες.
Κι αν είναι να` χω ορτάκη μου για λόγου σου τον πόνο,
πάλι Εμινέ θα σ` αγαπώ και δεν το μετανιώνω.