Αλίμονο μας, συμφορές μας βρήκανε Σαπφώ μου
διόλου δε θέλω, πίστεψε, να φύγω από κοντά σου

Πήγαινε και μη σε νοιάζει, να με θυμάσαι που και που
γιατί καλά το ξέρεις πως σου φερθήκαμε εδώ
κι αν τα `χεις λησμονήσει
μπορώ εγώ να σου το πω

Πόσο αγαπημένες είμαστε οι δυο
και τι καλά περάσαμε αντάμα
Πόσα στεφάνια έφτιαξες
πότε μενεξεδένια
πότε με τριαντάφυλλα
κίτρινα να μου δώσεις

Πόσα κρεμούσες άλλα
στον τρυφερό σου το λαιμό
πλεγμένα μ’ άνθη φρέσκα
και έλουζες με μύρο
βασιλικό από τη Βρένθη
το όμορφο κεφαλάκι σου

Και στο απαλό το στρώμα
τον ακριβό τον πόθο, ξάπλωνες,
των κοριτσιών να ζήσεις