Είδα τα βουνά τριγύρω, γραμμή αχνή στον ορίζοντα
και μένα παιδί στις στέρνες και τους κήπους
να κοιτάω ψηλά τα φτερά των ανεμόμυλων.

Πες μου τι μας βαφτίζει στα μπλε
απ`όλα τα μολύβια μου σφίγγω το πιο γαλάζιο
να πλάσω αιθέρα, να πιω την ύλη του
να`ναι πηχτή να`ναι `λαφριά να με σηκώσει να πετάξω.

Να τα κεράσια, να οι μουριές, οι στέρνες με τα χρυσόψαρα
και το μικρό το βαρκάκι, ο χρόνος πλέει μπροστά
στις πηγές του γινόμαστε πες μου παιδιά
πες μου βρήκαμε λίγη αγάπη.

Θυμάμαι το γειτονόπουλο που κλειδώσαμε στο υπόγειο
κι ακούγαμε τους γόους της γελώντας
ποτέ πια δεν ξαναγύρισε, λέω πως είναι σκληρά
και σκοτεινά τα υπόγεια και πως μια τέτοια ρίζα τώρα
μας κάνει τρυφερούς, αντέχουμε...
πες μου βρήκαμε λίγη αγάπη...

Θυμάμαι να λένε αν μπαρκάρεις με πλοίο
ή τραγούδι, στον οίνοπα πόντο δεν έχει ξανά γυρισμό
αν ταξιδεύουμε προς τον ήλιο θα γυρίσουμε όλο τον κόσμο.

Τα μάτια στ`αστέρια, το χέρι στο δοιάκι
δε μας τρομάζουν ο φόβος, η γκρίνια
πίσω ο νόστος, μπροστά τα δελφίνια
ποιος στραβός γυρνά στην Ιθάκη...