Το χρυσό το δαχτυλίδι
τόσα χέρια απλωμένα
δεν το βρήκα σε κανένα.

Χρόνια το`δερνε το κύμα
και του χάραξε μορφή
στ`όνειρό μου το`χα δει.

Απαλά και λυπημένα
ψηλαφώντας στο σκοτάδι
κύλησε κρυφά στο Άδη.

Μεσημέρι που κοιμάσαι
αύρα καλοκαιρινή άραγε
τώρα πια να με θυμάσαι.