Κάθισα στο φως μια στιγμούλα να δω
του καιρού την πληγή
δίχως έναν όρκο ποιος ζει, χωρίς αγάπη;

Πόνοι μυστικοί που όπως πέφτ’ η βραδιά
πώς ριγούν την καρδιά
άστρα βυθισμένα ψηλά στα ουράνια μάκρη

Μακριά από σένα
όλα τ’ απαρνιέμαι
όλα μου είναι ξένα
κανείς δε θέλω να με δει

θάλασσα μυρίζει
θάλασσα το στόμα
είμ’ εδώ ακόμα
το σώμα μου είναι η ακτή.

Όλα τα κοιτώ μ’ ένα βλέμμα αργό που ξεφεύγει ο νους
θα `θελα πολύ αν μ’ ακούς να στείλεις κάτι
κάτι απ’ αυτά που να χτίσαμ’ εμείς
σε μια τούφα βροχής
βάλ’ το να γυρίζει τη γης απ’ άκρη σ’ άκρη