Τραυματισμένο είμαι πουλί
με τα φτερά σπασμένα
στην καταιγίδα της ζωής
τραγούδια λέω θλιμμένα...

Κι από των ματιών την άκρη
δε μου λείπει ποτέ το δάκρυ
και βαθιά πονώ...

Το αίμα στάζει απ’ τις πληγές
που έχω στα φτερά μου,
πώς να πετάξω; Πέστε, πώς
για να ’βρω τη χαρά μου;

Κι από των ματιών την άκρη
δε μου λείπει ποτέ το δάκρυ
και βαθιά πονώ...

Με τα σπασμένα μου φτερά
όσο μπορώ πετάω
ώσπου να `ρθεί μια χαραυγή
να πάψω να πονάω...

Και να ανοίξω τα φτερά μου
να ξανάβρω τη χαρά μου
και να μην πονώ.