Ο ήλιος κατακόρυφα στο μεσιανό κατάρτι
κι εμείς σαλπάραμε από τις Φιλιππίνες,
το πλοίο γοργοτάξιδο, μου θύμιζε αντάρτη,
που δεν το πλάνεψαν τραγούδια από Σειρήνες,
το πλοίο γοργοτάξιδο, μου θύμιζε αντάρτη,
που δεν το πλάνεψαν τραγούδια από Σειρήνες.

Το πέλαγο σαν ζωγραφιά στο βλέμμα,
με πράσινη βαφή, θαρρείς, χρωματισμένο,
η αλμύρα έγινε μες στην καρδιά μου αίμα
και τ’ όνειρο σκαρί ναυαγισμένο,
η αλμύρα έγινε μες στην καρδιά μου αίμα
και τ’ όνειρο σκαρί ναυαγισμένο.

Η θάλασσα μελαγχολεί σάμπως να `χει στερέψει,
κρύβει στα σπλάχνα ναυαγούς που την πονάνε,
καταλαγιάζει στους γιαλούς το κύμα να ημερέψει
να μην λυγίζουνε τα πλοία που περνάνε,
καταλαγιάζει στους γιαλούς το κύμα να ημερέψει
να μην λυγίζουνε τα πλοία που περνάνε.

Το πέλαγο σαν ζωγραφιά στο βλέμμα,
με πράσινη βαφή, θαρρείς, χρωματισμένο,
η αλμύρα έγινε μες στην καρδιά μου αίμα
και τ’ όνειρο σκαρί ναυαγισμένο,
η αλμύρα έγινε μες στην καρδιά μου αίμα
και τ’ όνειρο σκαρί ναυαγισμένο.