Από Γιώργη με φωνάζουν Συννεφιά
γιατί μοιάζω με ουρανό συννεφιασμένο,
γιατί έφυγε η αγάπη μου μακριά
κι έχω πάντα το κεφάλι μου σκυμμένο.

Με φωνάζουν Συννεφιά γιατί, άπονη καρδιά
τα φαρμάκια σου δεν έχουν τέλος κι άκρη,
κι όταν έρχεται η βραδιά, τα ξερά μας γιασεμιά
τα ποτίζω με του χωρισμού το δάκρυ.

Από Γιώργη με φωνάζουν Συννεφιά
γιατί έδωσα σε μια γυναίκα βάση,
κι όταν σβήσω απ’ τον πόνο μια βραδιά
ένα σύννεφο μονάχα θα με κλάψει.

Με φωνάζουν Συννεφιά γιατί, άπονη καρδιά
τα φαρμάκια σου δεν έχουν τέλος κι άκρη,
κι όταν έρχεται η βραδιά, τα ξερά μας γιασεμιά
τα ποτίζω με του χωρισμού το δάκρυ.