Από καλό κι από κακό
σκοτάδι τρύπιο είναι το φως
φωνή μου, πού νυχτώνεις.

Η φωνή μου ακουμπάει στην ελιά
και τυλιγμένη στην προβιά
ξεχειμωνιάζει.

Πότε ο αέρας πάλι
αχ, αεράκι μου
πότε ο αέρας πάλι
το αδερφάκι μου
πότε θα με φυσήξει
θα με γλυκοξυπνήσει
πότε ασώματες μορφές
και στοχασμοί πολεμιστές
θα μ` ανταμώσουν.

Από καλό κι από κακό
στοιχειώνει μέσα μου το φως
σ` ένα βαθύ πηγάδι
και γυρίζει με στιχάκια στην ποδιά
με μια ολόχρυση προβιά
κι ένα κοντάρι.