Λάδια κομμάτια βουτηγμένα στο κρασί,
κόκκινες λίμνες οι λεκέδες στο τραπέζι,
κι εκεί ανάμεσα στα ψίχουλα η αυγή
μοιάζει με φλόγα από κερί που τρεμοπαίζει.

Αυτό που νιώθεις και ελπίζεις πως θα γίνει,
ένα ακόμα είναι χαμένο σου χαρτί,
γιατί είν’ αδιάβαστο βιβλίο η ζωή,
και δε μεθάει όσο κι αν πίνει.

Μάτια γλυκά φυλακισμένα στο πανί,
τοπία άγνωστα παράξενου ζωγράφου,
θολά κοιτάζουν μια σκιά περαστική
που ήταν κάποτε κορμί στην αγκαλιά μου.

Αυτό που νιώθεις και ελπίζεις πως θα γίνει,
ένα ακόμα είναι χαμένο σου χαρτί,
γιατί είν’ αδιάβαστο βιβλίο η ζωή,
και δε μεθάει όσο κι αν πίνει.

Μέσα απ’ τα σύννεφα περνάει το πρωί
πέφτει λιπόθυμο στα χέρια του Πιλάτου,
κι εκεί στο έρημο κλουβί ένα πουλί
κλείνει την πόρτα και διπλώνει τα φτερά του.

Αυτό που νιώθεις και ελπίζεις πως θα γίνει,
ένα ακόμα είναι χαμένο σου χαρτί,
γιατί είν’ αδιάβαστο βιβλίο η ζωή,
και δε μεθάει όσο κι αν πίνει.