Μωρό μου έγραψα για σένα
ένα τραγούδι, μια πατέντα
που τα κενά να συμπληρώνει
κι ό,τι απόμεινε να σώνει,
μέσα απ’ τα μάτια της μαμάς σου,
μωρό μου είναι όλα δικά σου,
στα χέρια σου νερό και χώμα
απ’ της αγάπης μας το πτώμα.

Πάει καιρός που το `χω μάθει,
είσαι τριαντάφυλλο μ’ αγκάθι,
πόσο ανεύθυνα πληγώνει
μωρό μου η δική σου αγάπη,
πάει καιρός που `χω σταλάξει,
τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει,
γιατί η δική σου αδιαφορία
γράφει, μωρό μου, ιστορία.

Μωρό μου έχεις γίνει μπλε
στα δόντια κάθε χαβαλέ,
τώρα ισορροπείς γυμνή
στη νοητή τους ηδονή,
ξέρεις, ο εύκολος ο δρόμος
δεν είναι κι εύκολη χαρά,
με την κιθάρα μου στον ώμο
σαλπάρω για τη λησμονιά.

Πάει καιρός που το `χω μάθει,
είσαι τριαντάφυλλο μ’ αγκάθι,
πόσο ανεύθυνα πληγώνει
μωρό μου η δική σου αγάπη,
πάει καιρός που `χω σταλάξει,
τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει,
γιατί η δική σου αδιαφορία
γράφει, μωρό μου, ιστορία.